من چه گویم كه كسی را به سخن حاجت نیست

                                   خفتگان را به سحرخوانی من حاجت نیست

 

این شب آویختگان را چه ثمر مژده ی صبح ؟

                                   مرده را عربده ی خواب شكن حاجت نیست

 

ای صبا مگذر از اینجا ، كه درین دوزخ روح

                                   خاك ما را به گل و سرو و سمن حاجت نیست

 

در بهاری كه بر او چشم خزان می گرید

                                   به غزل خوانی مرغان چمن حاجت نیست

 

لاله را بس بود این پیرهن غرقه به خون

                                   كه شهیدان بلا را به كفن حاجت نیست

 

قصه پیداست ز خاكستر خاموشی ما

                                  خرمن سوختگان را به سخن حاجت نیست

 

سایه جان ! مهر وطن كار وفاداران است

                                  بادساران هوارا به وطن حاجت نیست

 


هوشنگ ابتهاج