هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند 

 

                                     وان که این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن 

                                      شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

صوفیان واستدند از گرو می همه رخت 

                                      دلق ما بود که در خانه خمار بماند

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد  

                                      قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم 

                                      آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت 

                                      جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند

گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس 

                                      شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر 

                                      یادگاری که در این گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید 

                                      خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد 

                                      که حدیثش همه جا بر در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی 

                                       شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

حضرت حافظ

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

                           خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن

                           که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم

                           که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی

                            صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی

                            برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل

                             من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی

                             نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت

 

حضرت حافظ 

اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

                                  بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

                                  مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد

                                  که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل

                                  بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی

                                  که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست

                                 حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز

                                 که غوغا می کند در سر خیال خواب دوشینم

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین

                                 اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد

                                همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم

 

حضرت حافظ

رواق منظر چشم من آشیانه توست

رواق منظر چشم من آشیانه توست                          

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل                        

لطیفه​های عجب زیر دام و دانه توست

 

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد                      

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن                            

که این مفرح یاقوت در خزانه توست

 

به تن مقصرم از دولت ملازمتت                  

ولی خلاصه جان خاک آستانه توست

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی                   

در خزانه به مهر تو و نشانه توست

 

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار                  

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز                      

از این حیل که در انبانه بهانه توست

 

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد                      

که شعر حافظ شیرین سخن ترانه توست

 

"حضرت حافظ"

 

------------------------

 

 

 

20 مهر، روز بزرگداشت لسان الغیب حافظ شیرازی بر عاشقانش مبارک.