"در این مدار ، که هم ماه ، جز غریبی نیست
غریبی تو و من ، قصه ی عجیبی نیست
اگر بخواهی ، اگرنه ، کشیده می بردت
به وعده گاه ، که با کاروان شکیبی نیست
من و تو را از این قصه یی که می خوانیم
به جز شکستگی و خستگی ، نصیبی نیست
مگر تدارک این شور و شر ، برای شر
همی به جزیه ی دندان زدن به سیبی نیست "
#حسین_منزوی
گفتی ؛《مرا از خویش می ترسانی ای یار
وقتی به دریاها مرا می‌خوانی ای یار》
《ترسای من! 》گفتم که《بگذار از این چه وچون
چندم از این تردید میلرزانی ای یار؟》
آخر تو پروای چه میداری؟ مگر نه
خود در دل و جانت ، پر از طوفانی ای یار؟
بگذار تا رودت کشاند سوی دریا
آخر نه تالابی که یک جا مانی ای یار
دریا برای ما گرفته جشن توفان
با من بیا،با من ،به این مهمانی ای یار
با من بيا،با اصل خود ،باری بپیوند
ای جویبار کوچک انسانی!ای یار
تو جوی کوچکی نیستی دریایی،آری
کاین سان مرا در خویش می‌گنجانی ،ای یار
عطر گلی وحشی برایم می فرستی
در باد گیسو را که می افشانی ای یار
من با تو،با تو،با تو زنده هستم
تو جان جان جان جان جانی ای یار
#حسین_منزوی
نسيم خوش خبر! از نور چشم من چه خبر؟
هميشه در سفر! از بوي پيرهن چه خبر؟
تو پيكي و همه پيغام عاشقان داري
از آن پري، گل قاصد! براي من چه خبر؟
به رغم خسرو از آن شهسوار شيرين كار
براي تيشه زن خسته_ كوهكن _ چه خبر؟
پرندگان پرو بالتان نبسته هنوز!
از آنسوي قفس از باغ، از چمن چه خبر؟
به گوشه افق آويخت چشم منتظرم
كه از سهيل چه پيغام و از يمن چه خبر؟
نشسته در رهت اي صبح! چشم شبزده ام
طلايه دار! ز خورشيد شب‌شكن چه خبر؟
بشارتي به من از كاروان بيار اي عشق!
هميشه رفتن و رفتن ، ز‌آمدن چه خبر؟
به بوي عطر سرزلف او ، دلم خون شد
صبا كجاست؟ از آن نافه ختن چه خبر؟
جدا از آن برو آن دوش، سردي اي آغوش!
از آن بلور گدازان به نام تن چه خبر؟
براي من پس از او هيچ كس كمال نداشت
نسيم وسوسه! از آن تمام زن چه خبر؟
حسين منزوي
باز از نهانه های طلب می لرزم
یک بوسه از میان دهانت
میل مرا به سوی تو آواز کرده است،
اما وقتی هر بوسه تو تشنه ترم می کند
شاید علاج تشنگی من،
تنها نوشیدن تمامی آن چشمه است
که از دهان کوچک تو
سر باز کرده است...
"حسین منزوی"
وقتی که خواب نیست، ز رویا سخن مگو
آنجا که آب نیست، ز دریا سخن مگو
پاییزها، به دور و تسلسل رسیده اند
از باغهای سبز شکوفا، سخن مگو
دیری است دیده، غیر حقارت ندیده است
بیهوده از شکوه تماشا، سخن مگو
یاد از شراب ناب مکن! آتشم مزن!
خشکیده بیخ تاک، حریفا!سخن مگو
چون نیک بنگری، همه زو بیوفاتریم
با من ز بی وفایی دنیا، سخن مگو
آنجا که دست موسی و هارون به خون هم
آغشته گشته، از ید بیضا، سخن مگو
وقتی خدا، صلیب به دوش آمد و گذشت
از وعده ی ظهور مسیحا، سخن مگو
آری هنوز پاسخ ان پرسش بزرگ
با شام آخر است و یهودا. سخن مگو!
این، باغ مزدکی است، بهل باغ عیسوی!
حرف از بشر بزن، ز چلیپا، سخن مگو
ظلمت صریح با تو سخن گفت. پس تو هم
از شب به استعاره و ایما، سخن مگو
با آنکه بسته است به نابودی ات، کمر
از مهر و آشتی و مدارا، سخن مگو
خورشید ما به چوبه ی اعدام بسته است
از صبح و آفتاب در این جا، سخن مگو
حسین منزوی
ديده ام خورشيد را در خواب، تعبيرش تويی
خواب دريا و شب مهتاب، تعبيرش تويی
زآن لب شيرين حوالت کن برايم بوسه ای
ای که رويای شراب ناب، تعبيرش تويی
گيسوانت را به گرد گردن من، حلقه کن
اوست! ای که خواب پيچ و تاب، تعبيرش تويی
از معبّرها نمی پرسم که خواب صبح وصل
عشق من! بی رمل و اسطرلاب، تعبيرش تويی
خود نه تنها خواب های چشم تن، بل بی گمان
هر چه چشم جان ببيند خواب، تعبيرش تويی
خوب من! خواب ترا ديدن در اين در اين دنيای بد
چون گل روييده درمرداب، تعبيرش تويی
خواب ديدار تو و فريادهای من، که :آی!
رفتم از دستت! مرا درياب! تعبيرش تويی
حسین منزوی
نسيم خوش خبر! از نور چشم من چه خبر؟
هميشه در سفر! از بوي پيرهن چه خبر؟
تو پيكي و همه پيغام عاشقان داري
از آن پري، گل قاصد! براي من چه خبر؟
به رغم خسرو از آن شهسوار شيرين كار
براي تيشه زن خسته_ كوهكن _ چه خبر؟
پرندگان پرو بالتان نبسته هنوز!
از آنسوي قفس از باغ، از چمن چه خبر؟
به گوشه افق آويخت چشم منتظرم
كه از سهيل چه پيغام و از يمن چه خبر؟
نشسته در رهت اي صبح! چشم شبزده ام
طلايه دار! ز خورشيد شب‌شكن چه خبر؟
بشارتي به من از كاروان بيار اي عشق!
هميشه رفتن و رفتن ، ز‌آمدن چه خبر؟
به بوي عطر سرزلف او ، دلم خون شد
صبا كجاست؟ از آن نافه ختن چه خبر؟
جدا از آن برو آن دوش، سردي اي آغوش!
از آن بلور گدازان به نام تن چه خبر؟
براي من پس از او هيچ كس كمال نداشت
نسيم وسوسه! از آن تمام زن چه خبر؟
حسين منزوي
مجویید در من ز شادی نشانه
من و تا ابد این غم ِ جاودانه
من آن قصه ی تلخ ِ درد آفرینم
که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم ِ افسانه جویی
نگوید مرا ، قصّه گوی زمانه
من آن مرغ ِ غمگین ِ تنها نشینم
که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مرا از کنارم
شکستند بال ِ مرا ، بی بهانه
من آن تک درختم که دژخیم ِ پاییز
چنان کوفته بر تنم تازیانه
که خفته است در من فروغ ِ جوانی
که مرده است در من امید ِ جوانه
نه دست ِ بهاری نوازد تنم را
نه مرغی به شاخم کند آشیانه
من آن بی کران ِ کویرم که در من
نیفشانده جز دست ِ اندوه ، دانه
چه می پرسی از قصّه ی غصه هایم ؟
که از من تو را خود همین بس فسانه
که من دشت ِ خشکم که در من نشسته است
کران تا کران ، حسرتی بی کرانه
حسین منزوی
چشمان تو که از هیجان گریه می کنند
در من هزار چشم نهان گریه می کنند
نفرین به شعر هایم اگر چشمهای تو
اینگونه از شنیدنشان گریه می کنند
شاید که آگهند ز پایان ماجرا
شاید برای هر دومان گریه می کنند
بانوی من ، چگونه تسلایتان دهم
چون چشم های باورتان گریه می کنند
وقتی تو گریه می کنی ، ای دوست در دلم
انگار که ابرهای جهان گریه می کنند
انگار عاشقانه ترین خاطرات من
همراه با تو ، مویه کنان گریه می کنند
حس می کنم که گریه فقط گریه تو نیست
همراه تو زمین و زمان گریه می کنند
حسین منزوی
آهای تو که یه «جونم»ت، هزار تا جون بها داره
بکُش منو با لبی که بوسه شو خون بها داره
بذار حسودی بکُشه، رقیبو وقتی می کُشه
سرش تو کار خودشه، چی کار به کار ما داره ؟
سرت سلامت اگه باز میخونه ها بسته شدن
با چشم مست تو آخه، به مـِـی کی اعتنا داره ؟
این همه مهربونی رو از تو چطور باور کنم ؟
تو این قحط وفا که عشق، صورت کیمیا داره
حرف «من» و «تو» رو نزن ، ای من و تو یه جون، دو تن
بدون که از تو عاشقت، فقط سری سوا داره
خوشگلا، خشگلن ولی باز تو نمی شن، کی میگه
خوشگل ِ خالی ربطی با خوشگل ِ خوشگلا داره؟
کی گفته ماه و زهره رو که شکل چشمای توان ؟
چه دخلی خورشیدای تو به اون ستاره ها داره ؟!
تو بودن و نبودنت، یه بغض ِ سنگین باهامه
آسمونم بارونیه تا دلم این هوا داره
من خودمم نمی دونم که از کِی عاشقت شدم
چیزی که انتها نداشت، چه طوری ابتدا داره ؟
نترس از اینکه عشق من با تو یه روز تموم بشه
چیزی که ابتدا نداشت، چه طوری انتها داره ؟!
حسین منزوی
یک بوسه که از باغ تو چینند به چند است؟
پروانه ی تاراج گُلت بند به چند است؟
خالی شدم از خویش و به خالت نرسیدم
آخر مگر این دانه ی اسفند به چند است؟
یک نامه به نامم ننوشتی مگر آخر
کاغذ به سمرقند تو ای قند! به چند است؟
نرخ لب پُر آب تو و شعرِ ترِ من
در کشور زیبایی تو چند به چند است؟
با داروندار آمده ام پیش تو، پرکن!
غم نیست که پیمانه ی سوگند به چند است؟
وقتی که به عُمری بدهی لب گزه ای را
در تعرفه ی عشق تو لبخند به چند است؟
یک، ده، صد و بیش است خط ساغر عُشاق
تا حوصله ی ذوق تو خُرسند به چند است؟
دل مجمر افروخته ام برد و نگفتند
کاین آتشِ با نور همانند به چند است؟
چند اَرزدم آغوش تو در هرم کویری ؟
چندین بغل از برف دماوند به چند است؟
حسین منزوی
ای بی تو دل تنگم بازیچه توفانها
چشمان تب آلودم باریکه بارانها
مجنون بیابانها افسانه مهجوری است
لیلای من اینک من... مجنون خیابانها
آویخته دردم ، آمیخته مردم
تا گم شوم از خود گم ، در جمع پریشانها
آرام نمی یارد ، گویی غم من دارد
آن باد که می زارد در تنگه دالانها
با این تپش جاری ،تمثیل من است آری
این بارش رگباری ، برشیشه دکانها
با زمزمه ای غم بار ، تکرار من است انگار
تنهایی فواره ، در خالی میدانها
در بستر مسدودم با شعر غم آلودم
آشقته ترین رودم در جاری انسانها
دریاب مرا ای دوست ای دست رهاننده
تا تحته برم بیرون از ورطه توفانها
حسین منزوی
از روز دستبرد به باغ و بهار تو
دارم غنیمت از تو گلی یادگارتو
تقویم را معطل پاییز کرده است
در من مرور باغ همیشه بهارتو
از باغ رد شدی که کشد سرمه تا ابد
بر چشم های میشی نرگس غبارتو
فرهاد کو که کوه به شیرین رها کند
با یک نگاه کردن شوریده وارتو
کم کم به سنگ سرد سیه می شود بدل
خورشید هم اگر نچرخد بر مدارتو
چشمی به تخت و بخت ندارم مرا بس است
یک صندلی برای نشستن کنار تو
حسین منزوی
دلي كه كرده هواي كرشمه‌هاي صدايت
نه يوسفم، نه سياوش، به نفس كشتن و پرهيز
كه آورد دلم اي دوست! تاب وسوسه‌هايت
ترا ز جرگه‌ي انبوه خاطرات قديمي
برون كشيده‌ام و دل نهاده‌ام به صفايت
تو سخت و دير به دست آمدي مرا و عجب نيست
نمي‌كنم اگر اي دوست، سهل و زود ، رهايت
گره به كار من افتاده است از غم غربت
كجاست چابكي دست‌هاي عقده‌گشايت؟
به كبر شعر مَبينم كه تكيه داده به افلاك
به خاكساري دل بين كه سر نهاده به پايت
"دلم گرفته برايت" زبان ساده‌ي عشق است
سليس و ساده بگويم: دلم گرفته برايت
حسین منزوی
وقتی تو رفته باشٖی ، کامل نمی شود عشق
بعد از تو تا همیشه ، این قصّه ناتمام است
#حسین_منزوی
اگر باید زخمی داشته باشم
که نوازشم کنی
بگو تا تمام دلم را
شرحه‌شرحه کنم
زخم‌‌ها زیبایند
و زیباتر آنکه
تیغ را هم تو فرود آورده باشی
تیغت سِحر است و
نوازشت معجزه
و لبخندت
تنظیفی از فواره‌ی نور
و تیمار داری‌ات
کرشمه‌ای میان زخم و مرهم
عشق و زخم
از یک تبارند
اگر خویشاوندیم یا نه
من سراپا همه زخمم
تو سراپا
همه انگشت نوازش باش..
#حسین_منزوی
منبع :@baran_e_del