صدف روزگار(لب خاموش)

امشب به قصه ی دل من گوش میکنی

                                        فردا مرا چو قصه فراموش میکنی

این دُر همیشه در صدف روزگار نیست

                                        می گویمت ولی توکجا گوش میکنی

دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت

                                        ای ماه با که دست در آغوش میکنی

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست

                                         هشیار و مست را همه مدهوش میکنی

می جوش می زند به دل خم بیا ببین

                                         یادی اگر ز خون سیاووش میکنی

 گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت

                                         بهتر ز گوهری که تو در گوش میکنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

                                         حرمت نگاه دار اگرش نوش میکنی

سایه چو شمع شعله در افکنده ای به جمع

                                         زین داستان که با لب خاموش مکنی

هوشنگ ابتهاج

بادبان شکسته

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته

زورق به گل نشسته ای است زندگی؟

در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟

 

چه سهمناک بود سیل حادثه

که هم‌چو اژدها دهان گشود

زمین و آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

 

هوا بد است

تو با کدام باد می‌روی؟

چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی‌شود

 

تو از هزاره‌های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست

در این درشتناک دیولاخ

ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

به خون نوشته نامه‌ی وفای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه‌های توست

 

چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن

هنوز آن بلند دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز

رو نهی بدان فراز

 

چه فکر می‌کنی؟

جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است

که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت

چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ

که راه، بسته می‌نمایدت

 

زمان بی‌کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج

 

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش!

 

هوشنگ ابتهاج

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته

زورق به گل نشسته ای است زندگی؟

در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟

 

چه سهمناک بود سیل حادثه

که هم‌چو اژدها دهان گشود

زمین و آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

 

هوا بد است

تو با کدام باد می‌روی؟

چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی‌شود

 

تو از هزاره‌های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست

در این درشتناک دیولاخ

ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

به خون نوشته نامه‌ی وفای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه‌های توست

 

چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن

هنوز آن بلند دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز

رو نهی بدان فراز

 

چه فکر می‌کنی؟

جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است

که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت

چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ

که راه، بسته می‌نمایدت

 

زمان بی‌کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج

 

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش!

 

هوشنگ ابتهاج

دوزخ روح

من چه گویم كه كسی را به سخن حاجت نیست

                                   خفتگان را به سحرخوانی من حاجت نیست

 

این شب آویختگان را چه ثمر مژده ی صبح ؟

                                   مرده را عربده ی خواب شكن حاجت نیست

 

ای صبا مگذر از اینجا ، كه درین دوزخ روح

                                   خاك ما را به گل و سرو و سمن حاجت نیست

 

در بهاری كه بر او چشم خزان می گرید

                                   به غزل خوانی مرغان چمن حاجت نیست

 

لاله را بس بود این پیرهن غرقه به خون

                                   كه شهیدان بلا را به كفن حاجت نیست

 

قصه پیداست ز خاكستر خاموشی ما

                                  خرمن سوختگان را به سخن حاجت نیست

 

سایه جان ! مهر وطن كار وفاداران است

                                  بادساران هوارا به وطن حاجت نیست

 

هوشنگ ابتهاج

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا / سایه ی او گشتم و او بُرد به خورشید مرا

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا / سایه ی او گشتم و او بُرد به خورشید مرا

جانِ دل وُ دیده منم؛ گریه ی خندیده منم / یارِ پسندیده منم؛ یار پسندید مرا…

جانِ دل وُ دیده منم؛ گریه ی خندیده منم / یارِ پسندیده منم؛ یار پسندید مرا…

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا / سایه ی او گشتم و او بُرد به خورشید مرا

 

**************************************************************

چون سرِ زلفش نکشم؛ سر ز هوای رخِ او / باش که صد صبح دمد؛ زین شب امید، مرا

پرتو بی پیرهنم؛ جانِ رها کرده تنم / تا نشوم سایه ی خود؛ باز نبینید مرا

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا / سایه ی او گشتم و او بُرد به خورشید مرا

کعبه منم! قبله منم! سوی من آرید نماز! / کان صنمِ قبله نما؛ خم شد وُ بوسید مرا

مژده بده! مژده بده! یار پسندید مرا / سایه ی او گشتم و او بُرد به خورشید مرا

#هوشنگ ابتهاج

--------------------------------

دانلود اهنگ "مژده بده مژده بده یار پسندید مرا"باصدای محمد معتمدی

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی

چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی

 

                           مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی

ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم

                           که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی

می از جام مودت نوش و در کار محبت کوش

 

                           به مستی ، بی خمارست این می نوشین اگر نوشی

سخن ها داشتم دور از فریب چشم غمازت

 

                           چو زلفت گر مرا بودی مجال حرف در گوشی

نمی سنجد و می رنجند ازین زیبا سخن سایه

 

                            بیا تا گم کنم خود را به خلوت های خاموشی

 

هوشنگ ابتهاج

اشک واپسین

به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم 

                                 به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین 

                                 به راه عشق اگر از پا در افتادم به سر رفتم

نیامد دامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم 

                                 ز کویت عاقبت با دامنی خونین جگر رفتم

حریفان هر یک آوردند از سودای خود سودی 

                                 زیان آورده من بودم که دنبال هنر رفتم 

 ندانستم که تو کی آمدی ای دوست، کی رفتی 

                                 به من تا مژده آوردند من از خود به در رفتم 

 مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت 

                                 بلی رفتم ولی هر جا که رفتم دربدر رفتم

به پایت ریختم اشکی و رفتم در گذر از من 

                                 ازین ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم 

 تو رشک آفتابی، کی به دست سایه می ایی

                                 دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم

هوشنگ ابتهاج

رحیل

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت 
                                      دیدیم کزین جمع پرکنده کسی رفت 
 شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ 
                                     زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت 
 آن طفل که چو پیر ازین قافله درماند 
                                     وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت 
از پیش و پس قافله ی عمر میدنیش 
                                    گه پیشروی پی شد و گه باز پسی رفت 
 ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم 
                                   دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت 
 رفتی و فراموش شدی از دل دنیا 
                                  چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت 
رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد 
                                 بیدادگری آمد و فریادرسی رفت 
 این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ست 
                                  دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

 هوشنگ ابتهاج

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را؟

بود که بار دگر بشنوم صدای تو را؟ 
                                     ببینم آن رخ زیبای دل‌گشای تو را؟

بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم 
                                     ببوسم آن سر و چشمان دلربای تو را؟

ز بعد این همه تلخی که می‌کشد دل من 
                                     ببوسم آن لب شیرین جان‌فزای تو را

کی‌ام مجال کنار تو دست خواهد داد 
                                     که غرق بوسه کنم باز دست و پای تو را

مباد روزیِ چشمِ من ای چراغ امید 
                                     که خالی از تو ببینم شبی سرای تو را

دلِ گرفته‌ی ما کی چو غنچه باز شود 
                                     مگر صبا برساند به من هوای تو را

ز روی خوب تو برخورده‌ام٬ خوشا دل من 
                                     که هم عطای تو را دید و هم لقای تو را

سزای خوبی تو برنیامد از دستم 
                                     زمانه نیز چه بد می‌دهد سزای تو را

به ناز و نعمت باغ بهشت هم ندهم 
                                     کنار سفره‌ی نان و پنیر و چای تو را

به پایداری آن عشق سربلند قسم 
                                     که سایه‌ی تو به سر می‌برد وفای تو را

 

هوشنگ ابتهاج

لب خاموش

امشب به قصه ی دل من گوش میکنی

                                        فردا مرا چو قصه فراموش میکنی

این دُر همیشه در صدف روزگار نیست

                                        می گویمت ولی توکجا گوش میکنی

دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت

                                        ای ماه با که دست در آغوش میکنی

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست

                                         هشیار و مست را همه مدهوش میکنی

می جوش می زند به دل خم بیا ببین

                                         یادی اگر ز خون سیاووش میکنی

 گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت

                                         بهتر ز گوهری که تو در گوش میکنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

                                         حرمت نگاه دار اگرش نوش میکنی

سایه چو شمع شعله در افکنده ای به جمع

                                         زین داستان که با لب خاموش مکنی

هوشنگ ابتهاج

شعر را با صدای شاعر اینجا گوش دهید

زندگی

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته

زورق به گل نشسته ای است زندگی؟

در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟

 

چه سهمناک بود سیل حادثه

که هم‌چو اژدها دهان گشود

زمین و آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

 

هوا بد است

تو با کدام باد می‌روی؟

چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی‌شود

 

تو از هزاره‌های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست

در این درشتناک دیولاخ

ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

به خون نوشته نامه‌ی وفای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه‌های توست

 

چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن

هنوز آن بلند دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز

رو نهی بدان فراز

 

چه فکر می‌کنی؟

جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است

که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت

چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ

که راه، بسته می‌نمایدت

 

زمان بی‌کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج

 

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش!

 

هوشنگ ابتهاج

لینک صوتی با صدای سایه

بهانه

 

 

 ای عشق همه بهانه از توست 
                                    من خامشم این ترانه از توست 
 آن بانگ بلند صبحگاهی 
                                   وین زمزمه ی شبانه از توست 
 من انده خویش را ندانم 
                                   این گریه ی بی بهانه از توست 
 ای آتش جان پاکبازان 
                                   در خرمن من زبانه از توست 
افسون شده ی تو را زبان نیست 
                                   ور هست همه فسانه از توست 
 کشتی مرا چه بیم دریا ؟
                                   توفان ز تو و کرانه از توست 
 گر باده دهی و گرنه ، غم نیست 
                                  مست از تو ، شرابخانه از توست 
 می را چه اثر به پیش چشمت ؟
                                  کاین مستی شادمانه از توست 
پیش تو چه توسنی کند عقل ؟
                                  رام است که تازیانه از توست 
 من می گذرم خموش و گمنام 
                                 آوازه ی جاودانه از توست 
 چون سایه مرا ز خاک برگیر 
                                 کاینجا سر و آستانه از توست 

 

  هوشنگ ابتهاج

 

بعد از نیما

با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان 
                                            همه رفتند ازین خانه ، خدا را تو بمان 
 من بی برگ خزان دیده ، دگر رفتنی ام 
                                            تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بمان 
داغ و درد است همه نقش و نگار دل من 
                                           بنگر این نقش به خون شسته ، نگارا تو بمان 
زین بیابان گذری نیست سواران را ، لیک 
                                           دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان 
 هر دم از حلقه ی عشاق ، پریشانی رفت 
                                           به سر زلف بتان ، سلسله دارا تو بمان 
 شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم 
                                           پدرا ، یارا ، اندوهگسارا تو بمان 
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست 
                                           که سر سبز تو خوش باشد ، کنارا تو بمان

 هوشنگ ابتهاج

انتظار

خیال آمدنت دیشبم به سر می زد 

 

 

                                        نیامدی که ببینی دلم چه پر می زد

به خواب رفتم و نیلوفری بر آب شکفت 

                                        خیال روی تو نقشی به چشم تر می زد

شراب لعل تو می دیدم و دلم می خواست 

                                         هزار وسوسه ام چنگ در جگر می زد

زهی امید که کامی از آن دهان می جست 

                                         زهی خیال که دستی در آن کمر می زد

دریچه ای به تماشای باغ وا می شد 

                                         دلم چو مرغ گرفتار بال و پر می زد

تمام شب به خیال تو رفت و ، می دیدم 

                                         که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد

 

 

هوشنگ ابتهاج

شبیخون

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی 

                                       این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

حالیا نقش دل ماست در ایینه ی جام

                                       تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی 

دیدی آن یار که بستیم صد امید در او 

                                       چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی

تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو 

                                      گرچه در چشم خود انداخته دود ای ساقی

تشنه ی خون زمین است فلک ، وین مه نو 

                                     کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی

منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد 

                                    چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی 

بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان 

                                     نه ازو تار به جا ماند و نه پود ای ساقی 

حق به دست دل من بود که در معبد عشق 

                                    سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی

این لب و جام پی گردش می ساخته اند 

                                    ورنه بی می و لب جام چه سود ای ساقی 

در فروبند که چون سایه در این خلوت غم 

                                     با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی

 

هوشنگ ابتهاج

یاد آر

ما قصه ی دل جز به بر یار نبردیم

                                         و ز یار شکایت سوی اغیار نبردیم 

معلوم نشد صدق دل و سر محبت 
                                         تا این سر سودازده بر دار نبردیم

ما را چه غم سود و زیان است که هرگز 

                                        سودای تو را برسر بازار نبردیم

با حسن فروشان بهل این گرمی بازار 

                                        ما یوسف خود را به خریدارنبردیم 

ای دوست که آنصبح دل افروز خوشت باد 

                                        یاد آر که ما جان ز شب تار نبردیم

سرسبزی آن خرمن گل باد اگر چند 

                                        از باغ تو جز سرزنش خار نبردیم 

بی رنگی ام از چشم تو انداخت اگر نه 

                                         کی خون دلی بود که در کار نبردیم 

تا روشنی چشم و دل سایه از آن روست 

                                         از اینه ای منت دیدار نبردیم

 هوشنگ ابتهاج

حاصلی از هنر عشق تو جز حرمان نیست

حاصلی از هنر عشق تو جز حرمان نیست

                                آه از این درد که جز مرگ منش درمان نیست

 این همه رنج کشیدیم و نمی دانستیم

                                که بلاهای وصال تو کم از هجران نیست

آنچنان سوخته این خاک بلاکش که دگر

                                انتظار مددی از کرم باران نیست

 به وفای تو طمع بستم و عمر از کف رفت

                                 آن خطا را به حقیقت کم از این تاوان نیست

این چه تیغ است که در هر رگ من زخمی ازوست 

                                  گر بگویم که تو در خون منی بهتان نیست

 رنج دیرینه انسان به مداوا نرسید

                                 علت آن است که بیمار و طبیب انسان نیست

 صبر بر داغ دل سوخته باید چون شمع

                                 لایق صحبت بزم تو شدن آسان نیست

تب و تاب غم عشقت دل دریا طلبد

                                 هر تنک حوصله را طاقت این طوفان نیست

 " سایه " صد عمر در این قصه به سر رفت و هنوز

                                 ماجرای من و معشوق مرا پایان نیست

 

هوشنگ ابتهاج

امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

                                        گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

                                        جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است

                                        اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

تا آئینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

                                        دیدم که در آن آئینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما

                                        آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

                                         حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست

                                         فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

                                         وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست

 

هوشنگ ابتهاج

یگانه

همان یگانه ی حسنی اگر چه پنهانی 
                                             و گر دوباره بر ایی هزار چندانی 
 چه مایه جان و جوانی که رفت در طلبت 
                                             بیا که هر چه بخواهی هنوز ارزانی 
ز دل نمی روی ای آرزوی روز بهی 
                                             که چون ودیعه ی غم در نهاد انسانی
خراب خفت تلبیس دیو نتوان بود 
                                             بیا بیا که همان خاتم سلیمانی 
 روندگان طریق تو راه گم نکنند 
                                             که نور چشم امید و چراغ ایمانی 
 هزار فکر حکیمانه چاره جست و نشد 
                                             تویی که درد جهان را یگانه درمانی 
 چه پرده ها که گشودیم و آنچنان که تویی
                                             هنوز در پس پندار سایه پنهانی

هوشنگ ابتهاج

خواب و خیال

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت 
                                              پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت

 کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد 
                                              خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت 

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد 
                                              آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد 
                                             که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت

رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد 
                                             چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت 

 بود ایا که ز دیوانه ی خود یاد کند 
                                              آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت 

سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش 
                                              عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

هوشنگ ابتهاج

با نی کسایی

دلم گرفته خدا را تو دلگشایی کن 
                                      من آمدم به امیدت تو هم خدایی کن 
 به بوی دلکش زلفت که این گره بگشای 
                                      دل گرفته ی ما بین و دلگشایی کن 
 دلی چو اینه دارم نهاده بر سر دست 
                                      ببین به گوشه ی چشمی و خودنمایی کن
ز روزگار میاموز بی وفایی را 
                                      خدای را که دگر ترک بی وفایی کن 
 بلای کینه ی دشمن کشیده ام ای دوست 
                                      تو نیز با دل من طاقت آزمایی کن 
 شکایت شب هجران که می تواند گفت 
                                      حکایت دل ما با نی کسایی کن 
بگو به حضرت استاد ما به یاد توایم 
                                      تو نیز یادی از آن عهد آشنایی کن 
 نوای مجلس عشاق نغمه ی دل ماست 
                                      بیا و با غزل سایه همنوایی کن

 هوشنگ ابتهاج

درست شکسته

 شکسته وارم و دارم دلی درست هنوز 
                                           وفا نگر که دلم پای بست توست هنوز
 به هیچ جام دگر نیست حاجت ای ساقی 
                                           که مست مستم از آن جرعه ی نخست هنوز
چنین نشسته به خاکم مبین که در طلبت
                                           سمند همت ما چابکست و چست هنوز 
 به آب عشق توان شست پاک دست از جان 
                                           چه عاشق است که دست از جهان نشست هنوز 
 ز کار دیده و دل سایه بر مدار امید 
                                            گلی اگرچه ازین اشک و خون نرست هنوز

هوشنگ ابتهاج

چنگ شکسته

بازم به سر زد امشب ای گل هوای رویت 
                                               پایی نمی دهد تا پر وا کنم به سویت 
 گیرم قفس شکستم وز دام و دانه جستم 
                                               کو بال آن خود را باز افکنم به کویت 
 تا کی چو شمع گریم ای درین شب تار 
                                               چون صبح نوشخندی تا جان دهم به بویت 
از حسرتم بموید چنگ شکسته ی دل 
                                               چون باد نو بهاری چنگی زند به مویت 
 ای گل در آرزویت جان و جوانی ام رفت 
                                               ترسم بمیرم و باز باشم در آرزویت 
از پا فتادگان را دستی بگیر آخر 
                                              تا کی به سر بگردم در راه جست و جویت 
 تو ای خیال دلخواه زیباتری از آن ماه 
                                              کز اشک شوق دادم یک عمر شست و شویت
 چون سایه در پناه دیوار غم بیاسای 
                                              شادی نمی گشاید ای دل دری به رویت

 هوشنگ ابتهاج

درکوچه سار شب

دراین سرای بی کسی کسی به در نمی زند 
                                  به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

 

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کند 
                                 کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار 
                                دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

گذر گهی ست پر ستم که اندر او به غیر غم 
                                یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود 
                                که خنجر غمت ازین خراب تر نمی زند

چه چشم پاسخ است ازین دریچه های بسته ات ؟
                                برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند 

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست 
                                اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

 

هوشنگ ابتهاج