صدف روزگار(لب خاموش)

امشب به قصه ی دل من گوش میکنی

                                        فردا مرا چو قصه فراموش میکنی

این دُر همیشه در صدف روزگار نیست

                                        می گویمت ولی توکجا گوش میکنی

دستم نمی رسد که در آغوش گیرمت

                                        ای ماه با که دست در آغوش میکنی

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست

                                         هشیار و مست را همه مدهوش میکنی

می جوش می زند به دل خم بیا ببین

                                         یادی اگر ز خون سیاووش میکنی

 گر گوش می کنی سخنی خوش بگویمت

                                         بهتر ز گوهری که تو در گوش میکنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است

                                         حرمت نگاه دار اگرش نوش میکنی

سایه چو شمع شعله در افکنده ای به جمع

                                         زین داستان که با لب خاموش مکنی

هوشنگ ابتهاج

بادبان شکسته

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته

زورق به گل نشسته ای است زندگی؟

در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟

 

چه سهمناک بود سیل حادثه

که هم‌چو اژدها دهان گشود

زمین و آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

 

هوا بد است

تو با کدام باد می‌روی؟

چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی‌شود

 

تو از هزاره‌های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست

در این درشتناک دیولاخ

ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

به خون نوشته نامه‌ی وفای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه‌های توست

 

چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن

هنوز آن بلند دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز

رو نهی بدان فراز

 

چه فکر می‌کنی؟

جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است

که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت

چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ

که راه، بسته می‌نمایدت

 

زمان بی‌کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج

 

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش!

 

هوشنگ ابتهاج

چه فکر می‌کنی؟

که بادبان شکسته

زورق به گل نشسته ای است زندگی؟

در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟

 

چه سهمناک بود سیل حادثه

که هم‌چو اژدها دهان گشود

زمین و آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد

 

هوا بد است

تو با کدام باد می‌روی؟

چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را

که با هزار سال بارش شبانه روز هم

دل تو وا نمی‌شود

 

تو از هزاره‌های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان نقش پای توست

در این درشتناک دیولاخ

ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام

به خون نوشته نامه‌ی وفای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه‌های توست

 

چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

زهی شکوه قامت بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگاه کن

هنوز آن بلند دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز

رو نهی بدان فراز

 

چه فکر می‌کنی؟

جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است

که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت

چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ

که راه، بسته می‌نمایدت

 

زمان بی‌کرانه را

تو با شمار گام عمر ما مسنج

به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج

 

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش

امید هیچ معجزی ز مرده نیست

زنده باش!

 

هوشنگ ابتهاج

زبان نگاه

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست 
                              تا اشارات نظر نامه رسان من و توست 

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم 
                             پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست 

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید 
                             حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسید 
                             همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست 

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه 
                             ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست 

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت 
                             گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست 

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
                             هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست 

سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر 
                              وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

 

امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)