آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سردمهری بین که کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع
لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک
شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع و گل هم هر کدام از شعله‌ای در آتشند
در میان پاکبازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

 

رهی معیری

لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد

لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد

 

                                شعله دیدم سرکشی های توام آمد به یاد

 

سوسن و گل آسمانی مجلسی آراستند

 

                               روی و موی مجلس آرای توام آمد به یاد

 

بود لرزان شعله شمعی در آغوش نسیم

 

                               لرزش زلف سمن سای توام آمد به یاد

 

در چمن پروانه ای آمد ولی ننشسته رفت

 

                               با حریفان قهر بیجای توام آمد به یاد

 

از بربر صیدافکن آهوی سرمستی رمید

 

                               اجتناب رغبت افزای توام آمد به یاد

 

پای سروی جویباری زاری از حد برده بود

 

                               های های گریه در پای توام آمد به یاد

 

شهر پرهنگامه از دیوانه ای دیدم رهی

 

                               از تو و دیوانگی های توام آمد به یاد

 

رهی معیری

تشنه درد

نه راحت از فلک جویم نه دولت از خدا خواهم

 

                               و گر پرسی چه می خواهی ؟ ترا خواهم ترا خواهم

نمی خواهم که با سردی چو گل خندم ز بی دردی

                               دلی چون لاله با داغ محبت آشنا خواهم

چه غم کان نوش لب در ساغرم خونابه میریزد

                                من از ساقی ستم جویم من از شاهد جفا خواهم

ز شادیها گریزم در پناه نامرادیها

                                به جای راحت از گردون بلا خواهم بلا خواهم

چنان با جان من ای غم ذر آمیزی که پنداری

                                تو از عالم مرا خواهی من از عالم ترا خواهم

بسودای محالم ساغر می خنده خواهد زد

                                اگر پیمانه عیشی درین ماتم سرا خواهم

نیابد تا نشان از خک من ایینه رخساری  

                                 رهی خاکستر خود را هم آغوش صبا خواهم

رهي معيري