باده بگردان ساقیا

من از کجا پند از کجا
باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را
برریز بر جان ساقیا
بر دست من نه جام جان
ای دستگیر عاشقان
دور از لب بیگانگان
پیش آر پنهان ساقیا ...!!!

حضرت مولانا

بی همگان به سر شود بی تو به سر نمیشود

بی همگان به سر شود بی​تو به سر نمی​شود            داغِ تـــو دارد این دلــــم جای دگــــر نمی​شود

 
دیـــده عقــل مســتِ تو چرخه چرخ پَست تـــو             گوش طرَب به دست تو بی​تو به سر نمی​شود

جــان ز تو جوش می​کند دل ز تو نــوش می​کند            عقل خـُــروش می​کند بی ​تو به سر نمی​شود

 
خمر مــن و خمـــار من بـــاغ مـــن و بهــــار من           خواب من و قـــرار مــن بی​ تو به سر نمی​شود

 
جـــاه و جلال مــن تویی ملکت و مـال من تویی           آب زلال مـــن تویـــی بی​تـــو به سر نمی​شود

 
گـــــاه ســـوی وفـــا رَوی گاه سوی جفــــا روی            آنِ منـــــی کجــــا روی بی​تو به سر نمی​شود

 
دل بنهنــــد بــَــرکـــَـنی تــــوبه کنند بشکنـــی            این همه خود تو می​کنی بی​تو به سر نمی​شود

 
بی تو اگـــر به سر شدی زیــر جهان زبـَر شدی           بـــاغ ارم سقر شدی بــی​تــــو به سر نمی​شود

 
گـــــر تو سری قدم شـَوَم ور تو کفی علم شوم          ور بـــروی عــَـدَم شوم بی​تــــو به سر نمی​شود

 
خواب مـــــرا ببسته​ای نقـــــش مرا بشسته​ای          وز همــــه​ام گسستــه​ای بی​تو به سر نمی​شود

 
گــــر تــــو نباشی یـــار من گشت خراب کار من          مـــونس و غمگســـار من بی​تو به سر نمی​شود

 
بی تو نه زندگی خوشم بی​تو نه مردگی خوشم         سر ز غـــم تو چون کـِشم بی​تو به سر نمی​شود

 
هر چه بگویم ای سند نیست جدا ز نیـــــک و بد         هم تو بگــــو به لطف خود بی​تو به سر نمی​شود

 

«مولانا»

کدام دل که بر او داغ بندگی تو نیست

ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل

                                 بگفتمش که زهی خوبی خدا ای دل

غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ

                                 ز پرتو تو ظلالست جان‌ها ای دل

نهایتیست که خوبی از آن گذر نکند

                                 گذشت حسن تو از حد و منتها ای دل

پری و دیو به پیش تو بسته‌اند کمر

                                 ملک سجود کند و اختر و سما ای دل

کدام دل که بر او داغ بندگی تو نیست

                                 کدام داغ غمی کش نه‌ای دوا ای دل

به حکم تست همه گنج‌های لم یزلی

                                چه گنج‌ها که نداری تو در فنا ای دل

نظر ز سوختگان وامگیر کز نظرت

                                 چه کوثرست و دوا دفع سوز را ای دل

بگفتم این مه ماند به شمس تبریزی

                                 بگفت دل که کجایست تا کجا ای دل

 

حضرت مولانا

دزدیده چون جان می روی

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من

                                سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو

                               وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

                               چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

                               ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی‌پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا

                               سرمست و خندان اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

                               ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو ای چشم نرگس مست تو

                               ای شاخ‌ها آبست تو ای باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی

                               پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها

                               ای آن پیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

منزلگه ما خاک نی گر تن بریزد باک نی

                               اندیشه‌ام افلاک نی ای وصل تو کیوان من

مر اهل کشتی را لحد در بحر باشد تا ابد

                               در آب حیوان مرگ کو ای بحر من عمان من

ای بوی تو در آه من وی آه تو همراه من

                               بر بوی شاهنشاه من شد رنگ و بو حیران من

جانم چو ذره در هوا چون شد ز هر ثقلی جدا

                              بی‌تو چرا باشد چرا ای اصل چار ارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من

                              ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

 

حضرت مولانا

دیوانه شو .دیوانه شو

حیلت رهـــــــــــــا کن عاشقا، دیوانه شو، دیوانه شو
و اندر دل آتش درآ، پـــــــــروانه شو، پـــــــــــروانه شو

 
هم خویش را بیگـــــانه کن، هم خانه را ویــــــرانه کن
و آنگه بیا با عاشقــــــان هم خانه شو، هـم خانه شو 
 

رو سینه را چون سینه ها، هفت آب شــــو از کینه ها
وآنگه شراب عشق را پیمــــانه شو، پیمــــــــــانه شو 
 

باید که جمله جــــــــان شوی تا لایق جانـــــان شوی
گر سوی مستان می روی مستانه شو، مستانه شو 
 

آن گوشــــــــــــــوار شاهدان هم صحبت عارض شده
آن گوش و عـــــــــــارض بایدت دُردانه شو، دُردانه شو 
 

چـــــــــــــــون جانِ تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما
فانی شو و چـون عــاشقان افسانه شو، افسانه شو 
 

تو لیله القــــــــبری برو تا لیله القـــــــدری شـــــــوی
چـون قدر مر ارواح را کاشــــــانه شو، کاشـــــانه شو 
 

اندیــــــــشه ات جایی رود و آنگه تو را آنجـــــــا کشد
ز اندیشه بگذر چون قضـــــا پیشانه شو، پیشانه شو 
 

قفلی بود میل و هوا بنهــــــــاده بر دل هــــــــای مــا
مفتـــــــاح شو مفتــــــــــاح را دندانه شو، دندانه شو 
 

بنواخت نور مصطفـــــــــی آن استن حنـــــــــــــانه را
کمتر ز چوبی نیــــــــــــستی حنـانه شو، حنـانه شو 
 

گوید سلیمــــــــان مر تو را بشنــــــو لسان الطیــر را
دامی و مرغ از تــو رَمَد، رو لانه شــــو، رو لانه شــــو 
 

گر چهره بنمــــــــــاید صنم پر شو از او چـــــــون آینه
ور زلف بگشــــــــاید صنم رو شانه شو، رو شانه شو 
 

تا کی دوشاخه چون رخی، تا کی چو بیذق کم تکی
تا کی چو فرزین کژ روی، فرزانه شـــــــو، فرزانه شـو 
 

شکرانه دادی عشق را از تحفــــه هـا و مال هــــــــا
هِل مال را، خود را بده، شکـرانه شـو، شکــرانه شو 
 

یک مدتی ارکـــان بُدی یک مدتـــــــی حیــــوان بُدی
یک مدتی چون جـــان شدی جانانه شو، جانانه شو 
 

ای ناطقه بر بـــــــــــــام و در، تا کی روی در خانه پر
نطق زبـــان را ترک کن، بی چانه شو، بی چانه شو

 

حضرت مولانا

رهگذری

با يار به گلزار شدم رهگذري
بر گل نظري فکندم از بي خبري
دلدار به من گفت که شرمت بادا
رخسار من اينجا و تو بر گل نگري؟
(حضرت مولانا)

ای ساقیا مستانه رو آن یار را آواز ده

ای ساقیا مستانه رو ، آن یار را آواز ده
گر او نمی‌آید بگو ، آن دل که بردی باز ده

افتاده‌ام در کوی تو ، پیچیده‌ام بر موی تو
نازیده‌ام بر روی تو ، آن دل که بردی باز ده

بنگر که مشتاق توام ، مجنون غمناک توام
گرچه که من خاک توام ، آن دل که بردی باز ده

ای دلبر زیبای من ، ای سرو خوش بالای من
لعل لبت حلوای من ، آن دل که بردی باز ده

ما را به غم کردی رها ، شرمی نکردی از خدا
اکنون بیا در کوی ما ، آن دل که بردی باز ده

تا چند خونریزی کنی ، با عاشقان تیزی کنی
خود قصد تبریزی کنی ، آن دل که بردی باز ده

از عشق تو شاد آمدم ، از هجر آزاد آمدم
پیش تو بر داد آمدم ، آن دل که بردی باز ده

مولانا

 

 

اشعار مولانا

ای عاشقــان ای عاشقـان پیمانه را گم كرده ام
دركنج ویران مــــانده ام ، خمخــــانه را گم كرده ام

هم در پی بالائیــــان ، هم من اسیــر خاكیان
هم در پی همخــــانه ام ،هم خــانه را گم كرده ام

آهـــــم چو برافلاك شد اشكــــم روان بر خاك شد
آخـــــر از اینجا نیستم ، كاشـــــانه را گم كرده ام

درقالب این خاكیان عمری است سرگردان شدم
چون جان اسیرحبس شد ، جانانه را گم كرده ام

از حبس دنیا خسته ام چون مرغكی پر بسته ام
جانم از این تن سیر شد ، سامانه را گم كرده ام

در خواب دیدم بیـــدلی صد عاقل اندر پی روان
می خواند با خود این غزل ، دیوانه را گم كرده ام

گـــر طالب راهی بیــــا ، ور در پـی آهی برو
این گفت و با خودمی سرود، پروانه راگم كرده ام

#مولانا

دیدار تو

دلتنگم و دیدار تو، درمان من است
بی رنگ رُخَت ،زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و، بر هیچ تنی 
آنچ از غم هجران تو ،بر جان من است

 #مولانا

شعری کوتاه از مولانا

ای دل ؛
اگرت طاقت غم نیست ،

برو…

#مولانا